Prašina
Sitne čestice čvrste materije raznog porjekla koje lebde u vazduhu i skupljaju se na raznim površinama. U p. se nalaze i živi i mrtvi mikoorganizmi. Ona je vidljiva golim okom ali samo u sunčevim zracima koj padaju u zamračenu prostoriju ili samo pod mikroskopom. P. može da posluži kao kondenzaciona jezgra za vodenu paru. Dejstvo p. zavisi od sastava, veličine i broja njenih čestica i od spoljne sredine. Najveći medicinski značaj ima p. čije čestice imaju prečnik od 0,5 do 10 mikrona, jer one najbudblje prodiru u organe za disanje. P. draži sluznicu tih organa a djeluje ponekad i ako alergen; p. brašna i šećera, prašina brašna može ponekad da izazove katare organa za disanje; u pekara je ona čest uzrok teških alergijskih oboljeja, a u mlinara izaziva astmu; prašina šećera može da izazove kvarenje zuba; eksplozija prašine i gasova, eksplozije prašine, naročito organske, spadaju među najjače i najopasnije eksplozije. Najčešće eksplodira prašina uglja, pamuka, vune, žita, brašna, šećera, zatim strugotina, prašina plute, papira, gume, magnezijum i aluminijuma. Određene mješavine nekih gasova i vazduha jesu snažna eksplozivna mješavina. Mogućnost eksplozije nastaje kad se u vazduhu nalazi: vodonika 9% do 75%; metana 5% do 14, ugljen-monoksida 12,5% do 75%, gasa za osvjetljenje 5% do 36%, amonija do 8,5%, etra 1% do 16% i benzola 1% do 57%.
